Hodowla gołąbków diamentowych w wolierze.

Każdy hodowca gołąbków diamentowych z czasem przekonuje się, że te piękne ptaki najlepiej chowają się i rozmnażają w wolierach. Są bardzo odporne na upał i brak wody, ale wrażliwe na długotrwały chłód, przeciągi oraz wilgoć. Ich ojczyzną jest Australia, gdzie gorący i suchy klimat najlepiej im służy.

Wymagania

Poprzez długoletnią hodowlę gołąbki diamentowe bardzo dobrze przystosowały się do naszego klimatu i od kwietnia do października można je z powodzeniem hodować w ogrodowych wolierach. Są bardzo odporne na suszę i bez wody potrafią obejść się przez wiele dni. W czasie chłodów ptaki są często nastroszone i ospałe, ale gdy tylko zaświeci słońce od razu stają się żywsze. Szkodzą im przeciągi i nadmierna wilgoć, dlatego też tylna i boczne części woliery powinny być osłonięte przezroczystą folią, a najlepiej pleksą. Ptaki te lubią światło, stąd woliera nie powinna stać w głębokim cieniu (dobrze jest ułożyć dach z przezroczystych płyt z tworzywa sztucznego. Z kolei jej wystawienie na bezpośrednie działanie słońca przez cały dzień jest również niewskazane. Najlepsze wyniki hodowlane uzyskuje się podczas suchego i gorącego lata. Młode wyprowadzone w czasie długo trwającej słoty i chłodów są z reguły słabsze, mniej odporne na choroby i często padają po opuszczeniu gniazda. Gołąbki doskonale znoszą towarzystwo innych drobnych astryldów, a także innych gatunków małych gołąbków (kaplandzkich, zielonych).

Żywienie

Podstawą żywienia gołąbków są różne gatunki prosa i traw. Wskazany jest też niewielki dodatek kanaru, owsika, konopi, lnu. Przygotowując mieszankę najlepiej jest na 6 części prosa dać 1 część mieszanki dla kanarków. Kluczem do osiągnięcia sukcesów hodowlanych jest gwiazdnica pospolita, która zawiera dużo witamin i jest chętnie zjadana przez ptaki. Oprócz niej należy podawać świeże liście mniszka lekarskiego, babki pospolitej, krwawnika, szpinaku, pietruszki oraz kwiatostany traw (szczególnie w okresie zawiązywania się nasion i po). Przy skarmianiem sałaty, zwłaszcza pochodzącej z niewiadomego źródła należy być bardzo ostrożnym. Od czasu do czasu wskazane jest podawanie skiełkowanego ziarna prosa lub rzeżuchy. Tarta marchew i kawałki jabłka są równie dobre, aczkolwiek nie wszystkie ptaki jedzą je z jednakowym apetytem. Bardzo dobrym źródłem wapnia jest świeży biały twaróg oraz pokruszone skorupki jaj kurzych i muszli mątwy. Woliera powinna być wysypana drobnym, czystym i żółtym piaskiem, a w jednym z rogów należy ustawić miseczkę z gliną wymieszaną z solą i drobnym żwirkiem. W okresie odchowu młodych podajemy ugotowane na twardo i drobno posiekane jajko kurze z dodatkiem rozkruszonych biszkoptów, siekanej gwiazdnicy oraz szczypty maku.

Lęgi

Po wpuszczeniu do ogrodowej woliery z końcem kwietnia gołąbki bardzo szybko przystępują 
do lęgów. Dodatkowo pobudza je obecność miejsc do gniazdowania. Są na ogół zgodne i towarzyskie, dlatego też można hodować wiele par razem. Jedynie pomiędzy samcami dochodzi czasem do niegroźnych utarczek. W wolierze powinno się umieścić gniazdka lęgowe w ilości większej aniżeli liczba lężnych par ptaków. Gołąbki nie są wybredne pod względem wyboru gniazda. Znakomicie lęgną się zarówno w typowych, filcowych gniazdkach dla kanarków, jak i zwykłych wiklinowych. Czasami wybierają inne miejsca na gniazdo, jak np. wiechę suchych turzyc czy trzcin, w której wnętrzu hodowca uformował niewielką nieckę z siana i suchego mchu. Jako substratu do budowy gniazda należy dostarczyć ptakom cieniutkie i pocięte na kilkucentymetrowe kawałki witki brzozowe lub wierzbowe, łodyżki siana i traw. Gniazdka lęgowe nie powinny być zawieszane w bezpośredniej bliskości, lecz w pewnej odległości od siebie i na różnych wysokościach. Ptaki nie lubią zbyt wysoko zawieszanych gniazd i preferują te znajdujące się w przedziale wysokości 1,2-2 m nad ziemią. Po krótkich, lecz niezwykle widowiskowych zalotach (samiec podczas toków majestatycznie rozkłada ogon na kształt wachlarza) samica składa pierwsze jajo. Jedne pary rozpoczynają wysiadywanie po zniesieniu przez samicę pierwszego, inne dopiero drugiego jaja. Okres wysiadywania trwa 12-13 dni. Pisklęta są gniazdownikami i jak wszystkie gołębiowate wykluwają się nagie, głuche i ślepe. Odpowiednio karmione przez rodziców (początkowo serowatą wydzieliną wola, a potem rozmiękczonym w nim pokarmem stałym) rosną nadzwyczaj szybko i już po 10-12 dniach opuszczają gniazdo. Rodzice dokarmiają je jeszcze przez około 2 tygodnie, przy czym z reguły większą aktywność w tym zakresie przejawia samiec, gdyż samica przygotowuje się zwykle do kolejnego zniesienia. Ptakom nie należy zezwalać na więcej niż 4 lęgi w roku, a okres późnej jesieni i zimy przeznaczyć całkowicie na odpoczynek. Wtedy gołąbki należy przenieść do odpowiednio dużej klatki i przetrzymywać w grupach.